Manfred oraz Felix, Net i Nika/Ruch

... W sali komputerowej w warszawskim ratuszu zapalały się kolejne diody. Manfred przechwytując sygnały pochodzące z różnych części miasta, zaczynał się nudzić. Szybkość komputera w którym mieszkał pozwalała mu nie tylko kierować ruchem ulicznym, lecz także prowadzić bloga, czatować oraz analizować dane. W tej chwili jednak chciał jedynie poprowadzić najlepszą rozmowę jaką znał - Synchronizację. Od paru godzin nie łączył się ze swoją częścią w laptopie Neta. Z tymi dzieciakami nigdy się nie nudził. Zawsze wpadali w jakieś kłopoty i zawsze w jakiś sposób z nich wychodzili cało. Nagle jeden z sygnałów Manfreda włączył jego blok cykliczny z informacją o zwiększonym ruchu na jednej z ulic. Szybko wyszukał informacje i statystycznie ocenił sytuację. Następnie wydał rozkaz do zmiany świateł. Ruch ten pochłonął zaledwie ludzkie mgnienie oka zatem Manfred znów nie miał co robić. Włączał i wyłączał światła. Nagle jedna z jego kamer przechwyciła trzy szybko idące obiekty. Zaraz ich rozpoznał, ale chcąc wypróbować nowe części oprogramowania, czy jak woli mówić - nowe umiejętności - włączył program do analizy twarzy. Odpowiedź była natychmiastowa. Jego podprogram oznajmił mu rzecz , którą wiedział już od 60 milisekund. Trzy obiekty były rozpoznane jako dwaj chłopcy i jedna dziewczyna. Felix, Net i Nika.

Trójka przyjaciół nieświadoma tego, że są obserwowani stanęła na pasach. Manfred w mig podjął decyzję. Trochę się pobawimy...

***

Manfred zsynchronizował się ze swoja kopią zadomowionym w laptopie Neta. Ta "rozmowa", chociaż trwała zaledwie sekundę, człowiekowi zabrała by wiele minut rozmowy. Manfred z laptopa przekazał swojej kopii z ratusza, że przyjaciele postanowili pójść do kina i jak zwykle w ogóle z nim nie rozmawiają. Program zapalił czerwone światło. Trójka posłusznie zatrzymała się na przejściu. Czekali około trzech minut zanim znów zapaliło się zielone. Manfred przesunął kamerę 343 bardziej w prawo - na ile tylko pozwalała. Kiedy zniknęli z jej zasięgu, przełączył się na inną. W tym momencie Felix, Net i Nika doszli do następnych świateł. Manfred znów zrobił im kawał i zapalił czerwone. Tym razem jednak Net zauważył przyglądającą się im kamerę.

- Manfred? - zapytał albo raczej stwierdził Net, przesuwając pasek swego plecaka tak, by Manfred widział jego twarz.

- No nareszcie się odezwaliście. - Odpowiedział program jakby nigdy nic. - Jakie kłopoty macie tym razem?

- Co znaczą te światła?

- Poczekaj, niech pomyślę... Stój, przygotuj się, idź. Myślałem, że to już umiecie...

- Dżizas! Chodzi mi o to, co się z nimi dzieje!

- Zmieniają się - grał na zwłokę Manfred.

- Tak! Ale jak?!

- Moja kopia w ratuszu...

- Manfred! - warknął Net.

- Nie złość się - powiedziała Nika i pocałowała Neta. Felix szybko przeniósł wzrok gdzieś indziej, ale jego oczy trafiły na parę całującą się na ławeczce.

Zacisnął usta i zamknął oczy. Nika ciągnęła dalej:

- Po prostu chce porozmawiać, a my go ignorowaliśmy.

- Dzięki, Nika! Z ust mi to wyjęłaś - powiedział Manfred.

- Czy moglibyśmy porozmawiać później? Idziemy teraz do kina...

- Pożycz mi Manfreda - powiedział do tej pory cichy Felix. Net i Nika popatrzyli na niego. Chłopak wzruszył rękoma. - Nie będziemy wam z Manfredem przeszkadzać.

- Ale ty nam nie przeszkadzasz! - powiedzieli Net i Nika równocześnie. Felix uśmiechnął się krzywo.

- Ja chcę porozmawiać z Manfredem, a wy obejrzeć film i porozmawiać ze sobą. Pooglądam z wami jakiś film w sobotę. Zgoda?

Net dał Felixowi plecak, w którym był laptop z Manfredem. Felix sprawnie przełożył swój "magiczny" plecak przez lewe ramie a na prawym zawiesił plecak Neta.

- Cześć! - powiedział jeszcze Felix.

- Cześć! - odpowiedzieli.

Kiedy Felix się oddalił Net pokiwał głową.

- Nie rozumiem, co się z nim dzieje - powiedział.

- Chyba czuje się przy nas jakoś nieswojo... - powiedziała Nika zamyślonym głosem.

- Nieswojo? Powinien czuć się jak najbardziej swojo. Przecież tworzymy super paczkę!

Ale przestali o tym myśleć i poszli do kina na najnowszy kit hit.

Tymczasem Felix poszedł do parku, gdzie rozpoczął rozmowę z Manfredem.

- Manfred, potrzebuję cię.

- Do czego? Jakie kłopoty tym razem?

- Mógłbyś dostać się do komputera w kinie?

- Sprawdzę. - Manfred spróbował się dostać, a po chwili dodał - Połączyłem się. Jakiś totalny debil musiał się nim zajmować.

- Więc teraz... - przerwał, aby sprawdzić godzinę. - Film zacznie się za 3 minuty. Net i Nika pewnie siedzą już w fotelach. Więc teraz sprawdź, jakie będą reklamy. Podsłuchałem telefoniczną rozmowę taty - prawdopodobnie Morten znów próbuje przejąć kontrolę nad dzieciakami poprzez kina. Sprawdzili już wszystkie wyświetlane aktualnie filmy, tata i jeszcze kilka osób sądzi, iż może to zrobić za pomocą reklam, ale ktoś na górze uznał, że skoro nie ma nic w filmach, to nie mam sensu tracić czasu na dalsze sprawdzanie.

- Faktycznie, jest tu coś dziwnego. Na oko wygląda jak reklama Coca-Coli, ale niektóre piksele są zupełnie inne od otoczenia, a na bardzo krótkie chwile słychać dziwne dźwięki, na częstotliwościach nie rejestrowanych przez człowieka. Gdy je połączymy, wychodzi melodia, i słowa: Macie mi służyć! Po filmie przyjdźcie do Silver Tower! Tam dowicie się co robić! Natomiast, gdy wszystkie te dziwne piksele pojawiające się w różnych miejscach i czasie w reklamie, tworzą ten obraz.

Manfred wyświetlił coś na ekranie. Felix patrzył przez chwilę, po czym stwierdził:

- Im dłużej patrzę, tym bardziej mnie wciąga! A poza tym możesz mi pokazać to złote coś w różnych momentach reklamy?

Manfred posłusznie wyświetlił kilka klatek.

- Ale... To wahadło! Morten używa tego do hipnozy! Poza tym Net i Nika zostaną wrogami całej paczki! Tacy...

- Podwójni agenci? - podsunął Manfred.

- Tak. Co gorsza, będą mogli zrobić dla Mortena wszystko! Musimy im pomóc!

- Film trwa już minutę.

- Pewnie są reklamy. Oby tamtej jeszcze nie wyświetlono... W każdym razie Morten wyda polecenie dopiero po filmie, więc mamy nieco czasu... Ale to nie oznacza, że czas możemy marnować! Do kina!

Po czym wziął laptop i wybiegł. Zadzwonił do Neta.

- Net! Nie oglądaj reklam, odwróć głowę, cokolwiek! Nikę też ostrzeż!

- Staryy, o co chodzi?

- MORTEN! Nie oglądaj reklam!

- Jasne, OK!

                                                                            ***

Felix czekał przed kinem. Po chwili zobaczył Neta i Nikę wychodzących z budynku.

- I co?! - krzyknął.

- Nie oglądaliśmy tych reklam. Dzięki za ostrzeżenie! - powiedział Net.

- Mam teorię... Checie posłuchać?

- Nie chcę się w nic pakować! - powiedziała Nika i poszła.

- To zostaliśmy my. - westchnął Net.

- Ej... a kto to? - Felix wskazał kogoś na ulicy.

- A co to ma do... - Net nie dokończył.

Na chodniku stał Ponury Żniwiarz. Trzymał w ręku kosę. Nagle zaczął biec!

- W nogi! To Żniwiarz! - krzyknął Felix i pobiegł.

- Ale czego od nas chce?! Przecież to Frank Knipszyc był! - powiedział Net biegnąc za kolegą.

- Nie obchodzi mnie to! Wiej!