Coriolanus

Coriolanus – zabytkowy samochód Lorda Ervina McKilliana napędzany silnikiem parowym. Kupił go jego prapradziadek. Stoi w stajni, ponieważ garaż jest zajęty przez inne luksusowe samochody, a jego obsługa jest tak skomplikowana, że nikt nie jest w stanie go ukraść.

Wygląd

Pojazd jest wielkim, zielonym kabrioletem. Ma chromowaną chłodnicą, reflektory i zderzak. W środku jedynie kierownica i pedały wyglądają podobnie jak w normalnym samochodzie. Deska rozdzielcza, wygląda jak kokpit bardzo starego samolotu. Jest tam wiele zegarów, dźwigni z główkami z masy perłowej lub bakelitu i mosiężnych pokręteł. Eleganckie fotele i tylna kanapa przypominają stare, skórzane meble salonowe. Są bardzo wygodne.

Obsługa

Wuj, w trakcie jazdy co chwila obserwuje zegary i przesuwa dźwignie albo przekręca pokrętła. Silnik parowy składa się z kotła i palnika. Pracuje bardzo cicho. Napędzany jest wodą i olejem. Zamiast oleju można użyć wszystkiego płynnego, co się pali, np. nafty, benzyny, spirytusu, whisky, stopionego masła, albo perfum. Nie ma skrzyni biegów, filtrów, ani zaworów. Nie ma też żadnych przewodów gumowych, a wszystko jest zrobione z mosiądzu, miedzi, stali i chromu.

Samochód nigdy się nie zepsuł. Lord Ervin nigdy nie widział instrukcji obsługi, więc nie wie, jak należałoby dokonać przeglądu. Nie robi go jednak, dopóki wszystko działa. Konserwacja samochodu polega na przeczyszczeniu dyszy drucianą szczotką raz na dziesięć lat. Co pokolenie rodzina wymienia opony i tapicerkę, a klocki hamulcowe częściej, bo są z baraniej skóry i trzeba je zamawiać u kaletnika. Lakier nie rdzewieje, więc wuj go nie zamierza zmieniać. Kilka razy musiał owinąć jakieś urządzenia konopnym sznurkiem.

Według licznika Coriolanus przejechał drogę kilka razy dłuższą niż na Księżyc i z powrotem.