Snotron

Snotron – wynalazek pozwalający na najdokładniejszy zapis snu, służący celom badawczym. Jedyny egzemplarz istniejący całkowicie po stronie jawy znajdował się w laboratorium snu w Instytucie Badań Nadzwyczajnych.

Wygląd

Snotrony były kapsułami przypominającymi z wyglądu przecięte wzdłuż jajko lub spłaszczony orzech pistacjowy. Liczyły sobie około dwóch i pół metra długości. Ich powierzchnia była zrobiona z metalu i wyłożona rozłożonymi co kilkadziesiąt centymetrów, pobłyskującymi oleiście i podświetlonymi od spodu gałkami. Były bogate w kolorowe, migające diody. Posiadały również mosiężny panel kontrolny, przykręcony ośmioma śrubami. Z tyłu snotronu, od mechanizmów otwierających, wychodziło kilkanaście przewodów. Wewnątrz kapsuły znajdował się profilowany materac i okablowany hełm, mechanicznie zakładany na głowę badanego. Zamknięty snotron pozostawiał niewielką szczeliną z boku. Na czas wchodzenia badanego do urządzenia zapalano światło w jego środku, natomiast po zamknięciu kapsuły jaśniej zaczynały płonąć żarówki ukryte pod gałkami na obudowie. Te ostatnie mogły mieć różne kolory. W serii spotykamy się z trzema – fioletowo-niebieskim, zielonkawym i żółtawym. Snotrony z Domu Snerów stylistyką przypominały urządzenia sprzed kilkudziesięciu lat.

Działanie, funkcje i obsługa

Snotrony były nowatorskimi, drogimi wynalazkami, wymagającymi profesjonalnej obsługi. W laboratorium snu zajmował się nimi Marian Świecki, a w Domu Snerów Opiekun Śniących. Były sterowane komputerowo. Umożliwiały wykrycie osobnych elementów marzeń sennych w fazie REM – przedstawiały je w postaci symboli. Pokazywały również, kiedy mózg wchodzi w poszczególne fazy. Potrafiły też wprowadzić w stan snu. Felix wyraził nawet przypuszczenie, że mogłyby służyć do wybudzania ludzi ze śpiączki. Hełmy nasuwały się na głowę badanego dzięki sprzężonemu powietrzu. Pokrywy opuszczały się ruchem płynnym. Przenoszenie energii elektrycznej prądu przemiennego umożliwiały transformatory. Aby umożliwić badanemu szybsze zaśnięcie, snotron był izolowany od dźwięków środowiska zewnętrznego, a z głośników był puszczany szum fal. Aby nie rozpraszać ciemności, światła były pogaszone, nawet ekrany komputerów miały czarne tło.

Porównanie snotronów w laboratorium snu i w Domu Snerów

Snotrony z Domu Snerów różniły się od snotronu z laboratorium snu pod wieloma względami. Miały trochę inny wygląd. W laboratorium roztaczały fioletowo-niebieską poświatę, a w Domu Snerów zielonkawą bądź żółtawą. Ich zastosowania były zupełnie inne – podczas gdy w laboratorium snu służyły wyłącznie celom badawczym, u Zegarmistrza Snów były używane przez Snerów, zgodnie z zasadą „śnić musi ktoś, aby spać mógł ktoś”. Posłużyły przyjaciołom podczas pierwszej świadomej wyprawy do Pałacu Snów. Nie da się określić ilości snotronów znajdujących się w Domu Snerów – prawdopodobnie zmieniała się ona zależnie od zapotrzebowania. Kiedy przybyli tam przyjaciele, było ich równo trzy, a kilka godzin później ich liczba wzrosła do kilkudziesięciu – to snerzy „sprzątali w Pałacu”. Dla porównania, Świecki zapewniał, że snotron w laboratorium Instytutu jest jedyny na świecie. Trudno jednak zarzucić mu kłamstwo, podobnie jak trudno określić, czy Dom Snerów istniał na jawie.

Ciekawostki

• W książce Felix, Net i Nika oraz Pałac Snów, słowo „snotron” występuje 23 razy.
• Podobne urządzenia występują również w filmach Matriks i Avatar.
• Przy wizycie w laboratorium snu Net porównał snotron do solarium (śniolarium), a w Domu Snerów do szufli i pieca Baby Jagi, natomiast zapis ze snu Niki do literek w Matriksie.
• Nazwy wykresów pokazujących wyniki badania mózgu przed wejściem do snotronu (ZPC i KLP) zostały wymyślone przez autora.